Met wat ik nu weet over de reflectie van paarden op ons gedrag, kijk ik heel anders naar mijn ervaringen van vroeger met paarden. Toen ik lesgaf op de ponymanege moest ik iedere dag voorafgaand aan de lessen de pony’s uit het land halen. De ene dag lukte dat beter dan de andere. Toen totaal onbewust, nu weet ik dat het wel degelijk met mezelf te maken had. Het was een reflectie van hoe ik me op dat moment voelde of hoe ontspannen of gespannen ik was.
Gek genoeg leek dat veel op hoe de kinderen in de les wel of niet naar me luisterden. Wanneer ik ontspannen en dichter bij mezelf was, was ik ook in verbinding met de kinderen en ging het leerproces veel gemakkelijker en sneller.
Als ik mensen coach, met de paarden als co-coach, gaat deze wisselwerking (tussen coach, coachée en paard) ook op. Echter, nu ben ik bewuster bezig met mijn eigen authentiek-zijn. Probeer ik zicht te houden op wie ik ben, waar mijn eigen thema’s liggen. En met name; welk effect dit heeft op mijn omgeving en op de paarden.
Dit bewust zijn levert me op dat ik mezelf als middel kan inzetten in contact met de cliënt. Hierdoor kan ik goed waarnemen wat van mezelf is en wat van de ander.
Zodat je beiden de ruimte houdt tot leren.
Een belangrijk onderdeel van mijn coach-zijn vind ik mijn eigen ontwikkeling als mens. Ik sta er regelmatig bij stil zodat ik zicht heb op mijn eigen thema's. Dat hoeft niet altijd te betekenen dat ik uren ga zitten navelstaren. Integendeel, het gebeurt juist in contact met de ander en uiteraard in dagelijks contact met de paarden. Dat is toch wel het absolute voordeel van de paardencoach; de paarden zijn er ook voor mij.
Een gedichtje van Martin Bril ter afsluiting:
Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid
Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen
Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel
De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt
Die klaarheid, af en toe
